در ۲۵ ژوئن سال ۱۹۵۰ میلادی کره شمالی به کره جنوبی حمله ور شد.
هفت لشکر پیاده و یک تیپ تانک عملیات را آغاز کردند.
سازمان ملل متحد دست به کار شد و در همان روز شورای امنیت،
بدون حضور شوروی که جلسه را بدلیل دادن کرسی چین به تایوان تحریم
کرده بود، قطعنامه‌ای را تصویب کرد که طی آن خواستار توقف جنگ و
عقب نشینی کره شمالی به شمال مدار ۳۸ شد.در ۲۷ ژوئن، شورای
امنیت سازمان ملل متحد به پیشنهاد آمریکا تصویب کرد که نیروهای چند
دولت عضو آن سازمانجهت مقابله با حمله کره شمالی به کره جنوبی بشتابند.
به دنبال این تصمیم آمریکا و ۱۵ کشور دیگر نیروهای نظامی خود را برای
شرکت در جنگ اعزام داشتند.ژنرال داگلاس مک آرتور تا سال ۱۹۵۱
فرماندهی نیروهای سازمان ملل را به عهده داشت.
در این مدت نیروهای کره شمالی با سرعت زیادی در حال پیشروی در خاک
کره جنوبی بودند. در روز ۲۸ ژوئن سئول به دست آنان سقوط کرد.
پنج روز پس از حمله تردیدی باقی نماند که شکست نهایی از آن
نیروهای کره جنوبی و متحدش به خصوص آمریکا است.
از این رو آمریکا سواحل کره را محاصره کرده و شروع به بمباران مناطق
صنعتی و مسکونی کره شمالی نمود. در تمام این مدت تلفات سنگینی به
متحدان وارد می‌شد تا اینکه نیروهای تازه‌نفس وارد جنگ شدند.
بر روی هم در هفته‌های اول جنگ نیروهای کره جنوبی و آمریکا به اطراف
شهر پوسان در منتهای جنوب شرقی شبه جزیره کره عقب رانده شده بودند.
به تدریج میزان نیروهای آمریکایی افزوده گشت تا حدی که ورق به ضرر
کره شمالی برگشت. در روز پانزدهم سپتامبر ۱۹۵۰ نیروهای آمریکایی
در اینچون واقع در ساحل غربی کره جنوبی پیاده شده و طی حمله‌ای
برق آسا شهر سئول را اشغال کردند سایر قوای متحدین نیز دست به
تعرض زده و کمونیستها به سوی شمال عقب نشینی کردند.
قوای سازمان ملل به سوی نواحی شمالی پیش رفتند و در روز ۱۰ اکتبر
شهر پیونگ یانگ پایتخت کره شمالی به دست آنان افتاد.
در شانزدهم اکتبر نیروهای کره جنوبی به مرز منچوری یا همان رود یالو
رسیدند و ظاهراً پیروزی برای آنان تکمیل گشته بود.اما ناگهان چین
کمونیست به عنوان دفاع از مرز های خود وبه دلیل این که خود
هدف بعدی نباشد در صحنه نبرد به نفع کره شمالی وارد گشت.
سربازان چینی در آغاز به صورت داوطلب در جبهه‌ها حضور داشتند
اما لشکرهای منظم آنان بعدها وارد عمل شدند و در ماه نوامبر
ضربات شدیدی بر نیروهای آمریکایی وارد آوردند.
از همین ماه عقب نشینی سپاهیان سازمان ملل آغاز شد و ادامه یافت.
تا روز سوم دسامبر ۱۹۵۲ سئول بار دیگر به دست نیروهای چینی و
کره شمالی افتاد. حمله متقابل نیروهای آمریکایی سرانجام موجب تسلط
دوباره آنان در بیست و هفتم آوریل سال ۱۹۵۱ بر سئول گردید.
در این بین ژنرال مک آرتور از فرماندهی متحد برکنار شد و ژنرال ریجوی
جانشین وی گردید(دلیل این عمل طرح مک آرتور برای بمباران اتمی
مرز چین با کره شمالی به خاطر جلوگیری از ورود سیل سربازان چینی بود).
به دنبال آخرین حمله تعرضی کمونیستها که در ۱۶ مه صورت گرفت و
سئول سقوط کرد نیروهای سازمان ملل به حمله نهایی دست زده و سئول را
دوباره اشغال کردند.از ماه ژوئن تلاش برای مذاکره میان طرفین آغاز گردید.
با این حال جنگ‌های کوچکی همچنان در جریان بود که تلفات سنگینی
بر جای نهاد. در این مدت تنها سربازان چین به یک حمله شدید دست زدند.
مذاکرات ترک مخاصمه ادامه یافت و سرانجام در ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ پیمان
آتش‌بس جنگ کره امضاء شد.لازم به ذکر است که هیچ گاه پیمان صلحی
میان این دوکشور امضا نشد. وضع دو کره نسبتاً به همان وضع سابق ماند.
این جنگ بر روی هم خرابیها و خسارات و تلفات فراوان به بار آورد و
بسیاری از تأسیسات صنعتی و شهرها در ضمن آن ویران شد.
تلفات نیروهای سازمان ملل و کره جنوبی به ۷۴۰۰۰ کشته
(۵۴۲۴۶ آمریکایی)و ۲۵۰۰۰۰ زخمی (۱۰۳۲۸۴ آمریکایی)
و ۸۳۰۰۰ (اکثر آمریکایی) مفقودالاثر و اسیر رسید. تعداد کشته شدگان و
زخمیان چینی ۹۰۰۰۰ تن و کره شمالی نیز ۵۲۰۰۰ تن بوده‌است.
در ضمن حدود ۴۰۰۰۰۰ غیر نظامی نیز در طی این جنگ کشته شدند.
پس از پایان جنگها، دولت کره شمالی با استفاده از منابع سرشار از این
سرزمیندست به اجرای برنامه‌های وسیعی برای صنعتی سازی و ترمیم
کشور زد.با کمک چینیها و روسها خطوط آهن و کارخانه‌ها از نو
ساخته شدند. برنامه پنج ساله‌ای که در سال ۱۹۵۸اعلام گشت
با مشکلاتی رو به رو شد درسال ۱۹۶۰ برنامه‌ای برای صنعتی کردن
بیشتر کشور اعلام شد. در ۱۹۶۱ کره شمالی پیمانهای نظامی با
شوروی و چین منعقد ساخت. کره شمالی بارها به علت حضور
سربازان آمریکایی در کشور کره جنوبی، پیشنهاد
برای مذاکرات اتحاد دو کره را رد کرده‌است.
اللهم صل علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها: